محـمـد رضا کـریـمی ــ ارسالی: جعـفـر
۲۴ می ۲۰۲۱
بـیـنـوا وطـن
ای بـا هــــزار غصه و غــم مبتلا وطـــن!
عــمـــری اسیر گشته بــه دام بــلا وطــن!
فـــــرش قمارخانۀ مشتی دغـــــا وطـــــن!
بـــر بــــوریــا نشسته بـــه کنج عزا وطن!
آماج تـــیـــر و نـیـزۀ جور و جــفـــا وطن!
بی کس وطن! غــــریب وطن! بینوا وطن!
***
دیشب غمی رسید و چه حالی ز من گرفت
وجدان، دو دسته تا سحرم از یخن گـــرفت
گفتا چه خفته ای که وطن اهــرمن گـــرفت
شیــخ‌الشُّیوخِ شهر، رهِ بـــــرهَـمـن گــرفت
افــتــاده در دهــان هــزار اژدهـــا وطــــن
بی کس وطـن! غـــریب وطن! بینوا وطن!
***
دیریست این وطن بجز از غــم ندیده است
غیر از عــزا و گــریه و ماتـــم ندیده است
کام عـطش گــــرفـــتــۀ او نـــم نـدیده است
یک دوست، یک موافق وهمدم نـدیده است
آری! نــــدیـــده است یکی آشنا وطــــــــن!
بی کس وطـن! غـــریب وطن! بینوا وطن!
***
دزدان ربــــوده انــد هـمـه گـنـج و مـال او
نشنید هــیـچ کس بــه جهان قــیـل و قال او
با آه و نالـــــه رفت؛ هـمـه مـــاه و سال او
آتش گـــرفــتــه است دل مــن بـــه حال او
در بحر خـــون و اشک؛ نماید شنا وطـــن
بی کس وطـن! غـــریب وطن! بینوا وطن!
***
هــر روز، زخـم ما بَـتــَر از روز پیش شد
وابستگی بـــــه مـــردم بـــیــگانه بـیش شد
از دست ریـش ها دل ما ریــش ریــش شد
شیطان بـــرای ملت ما قـــوم و خویش شد
نیکو تـر است مرگ؛ به ما زین بقاء وطن
بی کس وطـن! غـــریب وطن! بینوا وطن!
***
یک روز این وطن، وطن ببر و شیر بــود
هــر بیشه اش مکان پــلــنـگی دلــیــر بـود
دیـــو سیـه بــه پــنــجۀ رزمَش اسیـر بــود
بر شرق و غـرب، نوکرِ شاهش امیر بــود
تـــا کــی اسیر طـــائــفــۀ بـی حــیـا وطن؟
بی کس وطـن! غـــریب وطن! بینوا وطن!
*****